Vrijdag 27 september 2019
We zijn ondertussen al een week in Canada. Wat gaat dat toch altijd snel!
Vannacht wel heel slecht geslapen. Zoals je weet, was ik ziek op reis vertrokken, maar de laatste dagen ging het gelukkig beter. Helaas voelde Tony zich de laatste dagen niet goed en net nu hij weer aan de beterhand is, heb ik het terug zitten. We blijven de fakkel blijkbaar aan elkaar doorgeven. Ik had vannacht overduidelijk koorts: ijskoud, rillingen, zweten. Niet bepaald hoe je je wilt voelen op reis. Thuis zou ik lekker in bed blijven liggen, maar dat zou nu toch echt wel zonde zijn op de dag dat we zowel wolven als walvissen zouden gaan zien!
Na het ontbijt liepen we een rondje over de boerderij om de verschillende dieren die ze hier opvangen te bekijken. Ze hadden hier onder andere herten, geitjes, een lama, een emoe, een lynx, wasberen, een zilvervos en natuurlijk de wolven. Ik wist dat er ook ergens een eland zou moeten zitten, maar die had wel een heel grote wei dus de vraag was maar of we die gingen vinden. Dat bleek echter geen probleem te zijn. Er waren net mensen een hek aan het herstellen en die eland stond er gewoon lekker op te kijken. Hij was blijkbaar totaal niet mensenschuw.
Het gaf natuurlijk niet hetzelfde gevoel als een wilde eland in de natuur te spotten, maar het was wel eens leuk om zo’n beest van zo dichtbij te kunnen aanschouwen. Wat een machtig groot dier! Blijkbaar is deze eland zijn moeder verloren en zou hij niet terug kunnen naar de natuur.
Daarna was het tijd voor onze ontmoeting met de wolven. Eerst kregen we een hele interessante uitleg over deze prachtige dieren (in het Québecs natuurlijk, maar we verstonden het meeste gelukkig wel) en daarna mochten we mee in de wolvenkooi.
Het meisje dat ons begeleidde, vertelde echt heel gepassioneerd over deze dieren. De wolven die hier gehouden worden, zijn geboren in gevangenschap en kunnen daarom niet terug naar de natuur. Het doel van deze activiteit is om mensen iets bij te brengen over deze vaak misbegrepen dieren en dat is zeker gelukt. Ik heb nu een enorm respect voor deze dieren en ik heb er niet meer zoveel schrik van.
Begrijp me niet verkeerd: het blijven natuurlijk wilde dieren dus je moet het nu ook niet gaan zoeken (je moet niet zomaar op een wilde wolf aflopen), maar over het algemeen vallen wilde wolven niet zomaar mensen aan tenzij hun territorium bedreigd wordt door bv ontbossing waardoor ze hun voedsel ergens anders moeten gaan zoeken. Ze had het dan vooral over Europa. In Canada hebben de wolven meestal wel genoeg plaats. Er zijn maar bijzonder weinig gevallen bekend van wolven die effectief mensen hebben aangevallen in Noord-Amerika.
De eerste wolven die op de boerderij kwamen wonen, waren twee broers, maar helaas is één van hen al jong gestorven. Wolven zijn sociale dieren (ook al bestaan er wel solitaire wolven), dus zochten ze een nieuwe wolf om hun oude gezelschap te houden. Nu vind je echter niet zo gemakkelijk wolven die in gevangenschap geboren zijn en om hun wolf toch niet alleen te laten, besloten ze uiteindelijk om er een hond bij te zetten, een husky. Dat bleek bijzonder goed te werken en het duurde niet lang of die hond werd de roedelleider! Op dit moment bestaat de roedel uit twee wolven en twee honden.
Het was erg leuk om tussen die wolven te lopen, maar ik blijf deze activiteiten toch altijd een beetje dubbel vinden. De dieren hadden niet zo veel plaats en het blijft natuurlijk een toeristische attractie (was ook niet erg goedkoop), maar we kregen wel de indruk dat de dieren goed verzorgd werden en dat ze zelf ook wel blij waren met ons bezoek. 😉
Na deze leuke activiteit reden we terug naar Tadoussac. We waren heel blij dat we onze walvistocht van gisteren verplaatst hadden naar vandaag, want het was echt stralend weer! Het was nog steeds koud, maar wel zonnig, met een prachtige blauwe lucht en ook belangrijk: geen wind, geen wild water dus! We gingen snel nog ergens iets eten (buiten op het terras zelfs) en dan was het tijd voor onze whale watch tour.
We kregen warme, beschermende kledij aan. Mooi zag het er niet bepaald uit, maar als je op het water bent, zeker als je een tijd stil ligt om naar walvissen te kijken, kan je het snel koud krijgen.
Ik hoopte maar dat we toch op zijn minst één walvis te zien gingen krijgen, maar dit had ik niet verwacht! Tadoussac ligt op de plek waar de Saguenay rivier uitmondt in de Saint-Laurent. Door de mix van zoet en zout water, komt hier veel krill voor. En krill, dat trekt walvissen aan. Ik zou zelfs niet weten hoeveel walvissen we gezien hebben, maar veel dus, en vaak ook vlakbij de boot. Wat waren we ook blij dat we toch met de zodiac zijn meegegaan in plaats van met de grote boot. Die zodiacs zijn veel sneller en wendbaarder en je zit zoveel dichter bij de walvissen.
Het grootste dier ter wereld, de blauwe vinvis, hebben we helaas niet gezien. Gewone vinvissen zagen we wel, en ook dwergvinvissen, bultruggen en af en toe ook een schattig zeehondje. Die staken soms ineens hun kopje boven water nadat we ergens vlakbij een walvis gezien hadden, alsof ze wilden zeggen: hé hallo, wij zijn hier ook nog hoor, kijk ook eens naar mij!
Op het einde van de whale watch tour voeren we nog even de Saguenay fjord in. Daar was ik wel blij mee want anders hadden we niet veel van deze prachtige omgeving gezien (in de oorspronkelijke planning zouden we in de fjord zijn gaan wandelen, maar die planning was ondertussen al een paar keer aangepast).
We zagen een mooie waterval en een paar zeehondjes die lekker op een rots aan het zonnen waren. We mochten daar overigens niet te dichtbij komen, want als ze zouden schrikken en in het water zouden vallen, moesten ze wachten tot het weer hoogtij was voor ze terug op hun rots konden klimmen.
Terug aan wal maakten we nog even de korte wandeling naar la Pointe de l’Islet om nog een beetje van het mooie landschap te genieten en daarna was het alweer tijd voor het avondeten.
We gingen in hetzelfde restaurantje eten als deze middag want dat was ons heel goed bevallen. Het was ook nu weer lekker. Erg veel tijd hebben we niet doorgebracht in Tadoussac, maar je hebt zo van die plekken waar je je gewoon meteen thuis voelt en Tadoussac was zo’n plek. Het zag er overal heel gezellig uit en we hebben er ook altijd zo lekker gegeten.
Op de terugweg naar het hotel, besloten we om nog ergens een zijweg in te rijden in de hoop een mooie zonsondergang in de fjord te kunnen zien. Erg spectaculair waren de kleuren vanavond niet, maar het blijft hier wel een mooie plek. Morgen rijden we weer verder.
