Dinsdag 1 oktober 2019
Vandaag zitten we al in de helft van de reis. Alhoewel ik vind dat het deze keer precies iets trager lijkt te gaan dan andere jaren. Ik heb het gevoel dat we al best lang weg zijn.
We begonnen de dag nog met een bezoek aan Kouchibouguac National Park, maar deze keer bij daglicht. Rond half 9 stonden we al op de parking voor onze eerste wandeling en we waren hier helemaal alleen. Ook tijdens de wandeling kwamen we niemand tegen. Het was een leuke, makkelijke hike over een boardwalk, door moerasgebied, en met een uitzichttoren.
Daarna reden we naar Kellys Beach waar we ook een wandeling maakten over een boardwalk. We liepen even rond op het strand. Ook hier waren we helemaal alleen.
Toen we gisterenavond het park binnen reden, was het visitor center al gesloten en we hadden dus nog geen toegang betaald tot dit park. Net als in Amerika kan je in Canada een jaarpas kopen voor alle nationale parken van het land, alleen vallen de parken in Québec daar niet onder. Daar hadden we een aparte pas voor moeten kopen. Omdat we voor de rest maar twee nationale parken gingen bezoeken buiten Québec had het geen zin om daar speciaal een jaarpas voor te kopen, dus moesten we in dit park nog apart inkom betalen. Toen we terugkwamen van onze wandeling lag er een papier onder onze ruitenwisser waarin we vriendelijk verzocht werden ons te melden in het visitor center om ons toegangsbewijs te laten zien of er anders één te kopen. Normaal moet je jouw toegangsbewijs zichtbaar in de wagen laten liggen.
We besloten om dan maar eerst naar het visitor center te rijden. Daar zagen we op de parking een camper staan van een gezin uit Frankrijk die gedurende 5 jaar een wereldreis aan het maken waren met hun gezin van 5. Supertof!
Het visitor center lag vlakbij de ingang van het park en we besloten om het dan maar ineens voor bekeken te houden. Ik had in ons roadbook genoteerd dat je om 12u20 een tidal bore zou kunnen zien in Moncton, wat nog ongeveer een uur rijden was van hier. Ik wist niet goed wat ik me erbij moest voorstellen, maar volgens Tony zou dat wel de moeite kunnen zijn.
We stopten onderweg nog even in Shediac, waar ‘s werelds grootste kreeft zich bevindt. Tony wou daarvoor de auto niet uitstappen hoor 😉 Ik stond met mijn fototoestel in de hand naar die kreeft te kijken toen er een vrouw voorbij kwam wandelen met haar hond en heel spontaan aanbood om een foto te nemen van mij. Dus nu heb ik een paar foto’s van mij en de kreeft. 😀
We waren goed op tijd in Moncton en gingen aan de rivier klaarstaan om de tidal bore (vloedbranding) te zien. Lang moesten we niet wachten. De Bay of Fundy, onze eindbestemming van vandaag, kent de grootste getijdenverschillen ter wereld. Het hoogste getijdenverschil dat ooit werd gemeten in de Bay of Fundy was 21,6 meter hoog! Meestal is het verschil rond de 14 meter (afhankelijk van de locatie). De Bay of Fundy zelf ligt nog een 35 km van Moncton vandaan, maar twee keer per dag (tijdens vloed) stroomt het water stroomopwaarts terug in de rivier en creëert zo een golf die soms tot 60 cm hoog kan worden.
Het was eigenlijk echt spectaculair om dat te zien. De net zo rustige rivier veranderde plots in een vloedgolf. Er waren zelfs surfers op de golf aan het rijden!
‘s Middags aten we in de Pump House Brewpub in Moncton. Heerlijke pizza gegeten daar. Ze brouwen er ook hun eigen bier. Nu wist ik al dat bosbessen zo’n beetje hét fruit is van deze streek en je kan dan ook overal producten met bosbessen kopen (zoals blueberry pies), maar dat er ook bier bestond met blueberries… Dat moest ik toch even uitproberen.
We vervolgden onze weg naar de Hopewell Rocks in de Bay of Fundy. Bij deze iconische rotsen is het getijdenverschil heel goed zichtbaar. Bij laagtij kan je tussen de rotsen door wandelen, maar bij hoogtij staan ze grotendeels onder water. We waren hier rond 15 uur, ideaal om het water op zijn bijna hoogste punt te zien (dat verandert natuurlijk elke dag, als je een bezoek aan de Hopewell Rocks wilt brengen, raad ik je aan om op voorhand de uren van hoog- en laagtij op te zoeken).
Het ging nog wel even duren tot het laagtij was. Daar gingen we niet op wachten. Ons toegangsticket voor de Hopewell Rocks is twee opeenvolgende dagen geldig, dus we gaan hier morgen gewoon voor terug komen. We reden verder naar ons hotel en stopten onderweg nog bij een leuke covered bridge, de eerste van de vakantie.
Ons hotel in Alma ligt vlakbij de ingang van Fundy National Park. We hadden nog niet zo’n honger en het regende niet, dus wilden we graag nog een avondwandeling maken in het park. We kozen voor een leuke wandeling in een kloof naar de Dickson Falls.
Het was ook grappig om op de terugweg naar Alma de boten op het droge te zien liggen. Dat is natuurlijk ook een gevolg van het hoge getijdenverschil.
Behalve bosbessen staat deze omgeving ook bekend om zijn kreeft. Die kan je hier relatief goedkoop eten. Dat moesten we dan toch eens proberen, niet? We kozen voor een restaurantje aan de overkant van ons hotel en bestelden allebei kreeft. Het waren de laatste twee van de dag en dat bleken nu net een kleintje en een heel grote te zijn. Ze kwamen die grote dan even aan tafel tonen (dat was echt een kloefer) en vroegen of dat oké was, want daar moesten we dan wel een meerprijs voor betalen. Bleek dat om maar een paar Canadese dollars te gaan…
Toen onze waitress hoorde dat we eigenlijk nog nooit een hele kreeft gegeten hadden, wou ze het maar al te graag voordoen. Ik verontschuldigde me nog omdat we merkten dat het heel druk was in het restaurant en ze eigenlijk niet veel tijd had, maar zij zei: “nonsense, it’s your first lobster!!” Heel vriendelijke mensen 🙂 Toen het eten op tafel stond, toonde ze ons dan ook hoe we een kreeft moesten ontleden en opeten. Mijn eten diende als voorbeeld, dus ik had daarna niet zo veel werk meer. Het was zeker niet slecht, maar zo’n kreeftenfans blijken we dan toch niet te zijn. Op de duur smaakte het best eentonig. Desondanks hebben we een hele leuke avond gehad.
