Zondag 29 september 2019
Eén van de moeilijkste zaken tijdens de voorbereiding van een roadtrip, is beslissen wat je wel en niet in de planning opneemt. Het nationale park waar we nu zijn, is pas relatief laat aan onze route toegevoegd. Het lag eigenlijk iets te ver uit de richting, maar hoe meer ik erover las, hoe enthousiaster ik werd en ik wou er dan toch graag voor omrijden. De wandeling die ik hier graag had willen doen, hebben we echter wel moeten laten vallen. Het was nog een uur rijden naar de trailhead en de wandeling werd als ‘hard’ omschreven. Gezien de ziekte die maar niet uit ons lijf leek te willen trekken en de pijn aan mijn been leek ons dat niet het beste idee. Wel jammer want op die wandeling zou je veel kans hebben om rendieren te zien.
We stonden ‘s ochtends op ons gemak op en reden dan naar het vlakbij gelegen visitor center (hier heet dat Centre de découverte et de services) om te vragen welke wandeling(en) ze ons konden aanraden. We kozen eerst voor de korte wandeling naar Lac-aux-Américains, een makkelijke wandeling van een 3tal km naar een lieflijk meertje. We waren hier wel allesbehalve alleen. Het was vandaag ook bijzonder koud, maar het regende gelukkig al niet.
Na de wandeling reden we nog een beetje rond in het park en stopten bij een mooi uitzichtpunt. Hier waren de bomen al volop in herfst-ornaat, vooral de kleur geel voerde de boventoon.
We reden terug naar het huisje om ‘s middags al ons warm potje te koken en daarna wat te relaxen.
Rond half 5 gingen we weer op pad om de sentier Mont-Ernest-Laforce te gaan wandelen. Daar zou de kans bestaan om elanden te spotten en die kans is groter in de ochtend- en avonduren. En we hadden geluk! Ik ben blij dat Tony erbij was want ik had totaal niets gezien, maar plots zag hij daar tussen de bomen door twee elanden: een moeder met haar jong. YES, dan toch nog wilde elanden gezien! Ze hielden ons wel goed in ‘t oog, maar zoveel schrik leken ze niet te hebben want zelfs van mijn gehoest gingen ze niet lopen. 😉
De wandeling zelf was ook heel mooi. Boven op de berg hadden we een prachtig uitzicht, het was wel heel koud daar.
Via een andere weg wandelden we terug de berg af en daar stonden een paar spotters ergens naar te kijken. Bleek daar een mannetjeseland in het gras te liggen. Ook zagen we nog een kleine eland. Heel leuk dat we deze wandeling nog gedaan hebben. Zo was onze omweg naar dit nationale park toch niet voor niets geweest. 🙂
Terug in de auto werden we nog getrakteerd op een paar mooie kleurtjes in de lucht.
We brachten de rest van de avond door in de gezellige foyer van de Gîte du Mont-Albert (het hotel waar ons huisje ook toe behoort) met een lekker drankje en een hapje. Gefrituurde avocado, dat blijkt dus een ding te zijn. Was overigens niet zo’n succes 😉
