Maandag 30 september 2019
Deze dag ging vooral een reisdag worden. Dat is dan weer het nadeel van een nationaal park te kiezen dat eigenlijk een beetje uit de richting ligt ten opzichte van de rest van de route. Het eerste uur zagen we alleen maar bomen en water. Wel een mooie omgeving om door te rijden.
Na een dik uur kwamen we weer in de bewoonde wereld terecht. Ik lees graag reisblogs, zeker als voorbereiding op onze eigen reizen, en zo had ik een adresje gevonden van een koffiebar waar ze volgens een blog erg goede koffie serveerden. Zo’n dingen noteer ik dan in mijn roadbook. We waren ondertussen al anderhalf uur aan het rijden, dus we hadden wel zin in een koffiestop. It did not disappoint, de koffie was echt lekker.
Iets verderop lag Parc national de Miguasha. Dit was het laatste nationale park voordat we de provincie Québec gingen verlaten en dus de laatste keer dat we onze pas konden gebruiken want die was enkel geldig in Québec. We wisten niet zo goed wat we van dit park moesten verwachten – het is geen traditioneel nationaal park maar een vindplaats van fossielen – maar we besloten om er toch even te stoppen. Het bleek de verrassing van de dag te zijn. We vonden het heel interessant. Op deze locatie werden enorm veel fossielen teruggevonden, voornamelijk van vissen, waardoor het park een goed beeld geeft van de evolutie van leven in het water naar leven op aarde. De meeste fossielen dateren uit de Devoonperiode (the Age of Fishes).
Met een gids gingen we naar de plaats waar de fossielen gevonden werden en nog steeds worden. We hadden eerst een privégids, maar daarna kwamen er nog twee andere mensen bij staan. Erg populair lijkt dit park niet te zijn.
Daarna liepen we rond in het museum waar we veel van de fossielen zagen. We liepen al bijna terug naar buiten toen één van de parkwachters ons tegenhield, of we le roi de Miguasha al gezien hadden. We vonden het al raar, er werd wel gesproken over die ‘roi’, maar we hadden die nergens gezien. Bleek dat daar een hele zaal aan geweid was waar ook een film vertoond werd. Die hadden we dus bijna gemist, oeps.
Le roi de Miguasha (Elpistostege Watsoni) werd pas een aantal jaar geleden ontdekt. Dit fossiel meet 1,6 meter in lengte, is 380 miljoen jaar oud en is het enige complete fossiel van zijn soort ter wereld. Elpi (zoals hij ook wordt genoemd) is een belangrijke ontdekking omdat het ons meer leert over de evolutie van vissen naar landdieren.
Hierna vervolgden we onze route. Net voor de grens met New Brunswick stopten we in een casse-croûte, Chez Mamie Yoyo genaamd. Hier heb ik heerlijke poutine gegeten, veel lekkerder eigenlijk dan een aantal dagen geleden in Québec City. Tony heeft het niet zo op poutine, maar ook hij heeft hier heel lekker gegeten. Die casse-croûtes zijn echt ideaal voor een snelle hap onderweg, lekker en goedkoop, maar meestal wel niet erg gezond.
We staken de brug over naar New Brunswick, onze tweede Canadese provincie van de reis. New Brunswick is de enige officiële tweetalige provincie van Canada, dus vanaf nu mogen we weer Engels praten. Onze eerste stop was al direct na de brug, bij een fontein met een standbeeld van een zalm. Tja, ik weet eigenlijk niet meer goed waarom ik hier wou stoppen. 😀
Van hieruit was het nog een dikke 2 uur rijden naar Kouchibouguac National Park (probeer dat maar eens correct uit te spreken), waar we een oTENTik hadden gehuurd voor één nacht, een soort luxe tent met verwarming. We kwamen hier aan rond ongeveer half 6 (het is een uur later in New Brunswick). Oorspronkelijk wilden we in het dichtstbijzijnde dorpje iets gaan eten, maar toen Tony de barbecue zag, wou hij liever barbecueën. We zijn dus snel naar dat dorpje gereden om inkopen te doen en hebben dan in het donker staan barbecueën want ondertussen was het dus al donker geworden. Het had wel iets gezellig (en ook een beetje griezelig).
Het kampeerseizoen is eigenlijk al voorbij en er waren dus bijzonder weinig mensen op de camping. Het had wel iets bijzonders. De reden dat ik graag in het park wilde slapen in plaats van in een motel of hotel daarbuiten, was dat dit een dark sky preserve is en je er dus heel goed de sterrenhemel zou moeten kunnen zien. Het was die nacht helaas heel bewolkt en veel hebben we dus niet gezien. We hebben nog even rondgereden in de hoop een betere plaats te vinden, maar helaas. Ik vond het ook niet zo tof om in het pikdonker met zijn tweeën in berengebied te gaan rondlopen, dus we hebben het uiteindelijk maar opgegeven.
