Vrijdag 6 mei 2016
Toen we vanochtend uit ons hotel vertrokken, reden we de verkeerde richting uit en dit hadden we pas een 8 mijl later door… Oeps.
Toen we dan wel in de juiste richting vertrokken waren, reden we een prachtige route langs Utah’s Scenic Byway 12 tussen Capitol Reef National Park en Bryce Canyon National Park. Dit is echt een hele mooie route. Eerst rijd je door Dixie National Forest en daarna kom je door een rotsachtig landschap met allerlei kleuren en hoogteverschillen. Prachtig! Deze route is echt de moeite!
In Dixie National Forest liepen we een paar plaatselijke bewoners tegen het lijf die net naast de baan stonden te grazen.
De voorbije twee dagen waren we temperaturen van 25° Celsius gewoon die dan ook nog eens veel warmer aanvoelden omdat er op sommige plaatsen vrijwel geen wind was. Nu reden we echter steeds hoger en hoger en gaf de wagen nog maar 5° C buitentemperatuur aan. Langs de kant van de weg zagen we op sommige plekken nog sneeuw liggen.
Iets verder was het alweer wat beter weer. We zijn regelmatig gestopt om naar de prachtige omgeving te kijken en foto’s te nemen.
Bij Kiva Koffeehouse, een leuk koffietentje langs Highway 12, zijn we even gestopt voor een tasje koffie. Je had hier ook een prachtig uitzicht.
Hierna reden we verder langs de prachtige Scenic Byway 12.
Rond 14 uur kwamen we aan in het dorpje Cannonville waar we eerst bij het plaatselijke Visitor Center nahoorden of we aan de wandeling door de Willis Creek Slot Canyon mochten beginnen. Als er kans is op onweer, kan dit namelijk gevaarlijk zijn. De regen spoelt dan met een enorme kracht door de canyon heen, een zogenaamde flash flood, en als je in de canyon zit op zo’n moment, is dat dus levensgevaarlijk.
We mochten echter aan de wandeling beginnen, zolang we maar meteen omkeer maakten zodra we regendruppels voelden. Eerst moesten we nog een kleine 10 mijl over een dirtroad rijden, wat ik best wel avontuurlijk vond. Ik denk dat Tony het vooral heel leuk vond om te rijden.
De canyon zelf was echt heel leuk om door te wandelen, en prachtig om te zien. Er liep een riviertje door de canyon en we moesten regelmatig over het water heen stappen om aan de andere kant verder te lopen (of soms door het water), wat het allemaal net iets avontuurlijker maakte. Toen we begonnen aan de wandeling, stonden er maar een 5-tal andere wagens op de parkeerplaats en toen we klaar waren, stond onze auto er nog alleen. We zijn dan ook niet veel andere mensen tegen gekomen tijdens de wandeling.
Op een bepaald moment, ik denk wel dat we al bijna aan het einde van de canyon waren, begon het toch te druppelen en wou ik zo snel mogelijk terug naar de parkeerplaats. Tony wou natuurlijk nog even verder gaan kijken, maar uiteindelijk zijn we toch maar omgekeerd. Het is uiteindelijk bij wat gedruppel gebleven, maar je moet toch maar geen risico’s nemen. We merkten toch al dat het riviertje al een beetje in omvang was toegenomen. Gelukkig hadden we op de heenweg al veel mooie foto’s kunnen nemen, want op de terugweg hebben we het tempo opgedreven (ik had een beetje schrik van de regen).
Na deze prachtige wandeling moesten we nog maar een korte rit verder rijden naar ons hotel dat net buiten de grenzen van Bryce Canyon National Park lag.
Voor we een hapje gingen eten, besloten we om nog een aantal viewpoints mee te pakken in het park. Het was weer een prachtig nationaal park, en totaal verschillend van wat we al gezien hadden. Wel heel koud, het was er maar een 4 à 5° C.
’s Avonds hebben we gegeten in het restaurant van Ruby’s Inn. Viel heel goed mee. Tony keek alleen even vreemd op toen iemand zijn naam riep. Blijkbaar zat een collega van hem daar ook te eten. Ze wisten wel van elkaar dat ze naar Amerika op reis gingen, maar het moet toch echt lukken dat je op hetzelfde moment in hetzelfde dorp in hetzelfde restaurant zit te eten, aan de andere kant van de wereld.
