Zondag 8 mei 2016
Vandaag lieten we de auto staan. Zion National Park heeft namelijk een heel goed shuttlebussysteem. In de canyon zelf mag je sowieso niet met je eigen auto rijden, daar moet je dus wel de bus nemen, maar ook vanuit Springdale (het dorpje waar ons hotel ligt) rijden er om de paar minuten gratis shuttlebussen naar het park. Toen we gisteren het park doorreden van oost naar west (over de baan waar je dus wel met je eigen auto mag rijden), waren er zoveel andere auto’s op de baan dat we echt schrik kregen dat het vandaag superdruk ging zijn in de canyon, maar dat viel eigenlijk nog wel mee. Je kwam natuurlijk veel andere wandelaars tegen, maar het was nooit storend. Tijdens onze laatste wandeling liepen we zelfs grote stukken alleen. Ik vermoed dat de weekendtoeristen op dat moment al naar huis waren vertrokken.
Ook ontdekten we vandaag dat moederdag blijkbaar nogal een big deal is in Amerika. Zo worden alle vrouwen hier een “Happy Mother’s Day” gewenst. Het begon al bij het ontbijt en ook nadien op de shuttlebus wenste elke passagier onze chauffeuse een gelukkige moederdag. Je kan je in België toch niet voorstellen dat je dat tegen alle onbekende vrouwen zou zeggen.
Zion National Park is een prachtig park! We waren blij dat we hier twee nachten bleven. Voor vertrek hebben we even met het idee gespeeld om de wandeling naar Angels Landing te ondernemen. Bij deze wandeling klim je 450 meter over een afstand van 4 km (en je gaat via dezelfde weg terug, totale wandeling is dus 8 km). Je moet eerst een aantal steile switchbacks overwinnen en daarna gaat het pad verder over de rotsen met aan beide kanten een afgrond. Er zijn kettingen in de rotsen vastgemaakt waar je je aan kan vasthouden en je moet dus nog serieus klimmen om de top te bereiken. Deze wandeling is niet geschikt voor mensen met hoogtevrees. Nu heeft Tony daar last van en ik denk dat ik het op deze wandeling ook wel zou hebben. We twijfelden ook of onze conditie wel genoeg zou zijn voor deze zware wandeling en dan is het toch maar veiliger om er niet aan te beginnen.
Kijk anders maar eens naar deze video om een beter beeld te krijgen van waar ik het over heb. Er zijn ook effectief al een paar mensen gestorven door naar beneden te vallen in het verleden. Toch hoop ik ooit terug te komen naar Zion National Park om deze wandeling te doen.
In de plaats daarvan gingen we het vandaag wat rustiger aandoen, maar het park is zo mooi dat we toch weer een flink aantal wandelingen hebben gedaan. We begonnen ’s morgens met de Emerald Pools. Je wandelt eerst via een betonnen, gemakkelijk pad naar de Lower Emerald Pool en dan klim je verder over een rotsachtig pad naar de Middle en Upper Emerald Pools. Het was een mooie wandeling en omdat je ongeveer 110 meter stijgt ook redelijk inspannend. Wie echter verwacht om mooie smaragdgroene (“emerald”) poelen tegen te komen, moet ik wel teleurstellen. Toen wij er waren, zag het water bruin.
Ik heb alleen geen foto’s kunnen trekken met ons fototoestel. Ik had het wel bij, maar de batterij lag nog op te laden op de hotelkamer. Slim hé! Ik heb wel een paar foto’s getrokken met mijn gsm.
Voor de lunch reden we terug naar Springdale en we zijn dan ineens langs de hotelkamer gepasseerd voor de batterij van het fototoestel. In de namiddag zijn we met de shuttlebus eerst helemaal tot op het einde van de canyon meegereden. Onderweg krijg je al prachtige dingen te zien.
Helemaal op het einde van de parkweg begint de wandeling door The Narrows, wat een leuke wandeling zou zijn. Je loopt dan door de rivier tussen hoge rotswanden door. Het was vandaag echter een beetje te koud om een paar uur in het water door te brengen, en de hike was blijkbaar sowieso gesloten.
Op de weg terug met de shuttlebus zijn we nog op een paar plaatsen uitgestapt en zo liepen we ook een stukje langs de rivier.
We maakten ook de korte wandeling naar Wheeping Rock. Het water sijpelt hier uit de rotsen en er groeien daardoor allerlei planten op de rots, een zogenaamde hanging garden. Op de tweede foto zie je, als je goed kijkt, het water uit de rots lopen.
Uiteindelijk besloten we om toch nog de Watchman Hiking Trail te doen. We hadden nog wel zin in een uitdaging. Deze hike is een kleine 5 km heen en terug en klimt een 120 meter.
De wandeling zelf valt nog mee omdat het stijgen geleidelijk aan gaat, maar toch was het best een inspannende wandeling.
Wel echt de moeite waard! Bovenaan heb je een mooi uitzicht over de omgeving.
De donkerrode rots in het midden van onderstaande foto is de rots waar we op gestaan hebben. Het lijkt nu misschien minder indrukwekkend met die hoge rotswanden erachter, maar neem het maar van ons aan dat dit al hoog genoeg was.
We hebben de hele dag geluk gehad met het weer. Het was niet heel warm, maar wel ideaal wandelweer. Toen we net na onze laatste trail op de bus naar Springdale stonden te wachten, begon het te regenen.
’s Avonds hebben we gegeten in Baby Sumo Sushi & Steakhouse in Springdale. We reden hier met de bus voorbij en een restaurant waar ze zowel sushi hebben (wat ik heel graag eet) als steak (wat Tony heel graag eet), vonden we een perfecte plaats om ons avontuur in Zion af te sluiten. Het eten was er superlekker! Tony vond het zelfs de beste steak die hij deze reis al gegeten had (de steak was op een oosterse manier klaargemaakt, in blokjes gesneden en met een speciaal sausje erbij). Het is er niet goedkoop, maar in België betaal je ook niet weinig voor sushi, de prijzen zijn vergelijkbaar. Ik vind het echt een aanrader voor wie in Springdale overnacht.
Morgen rijden we door naar Las Vegas, maar we maken nog een omweg via Valley of Fire State Park, naar het schijnt ook een heel mooi park. Daarna zitten we drie nachten in Las Vegas. Als we er zouden gokken en we winnen de jackpot, blijven we misschien wel in Amerika, maar dat zal ik dan nog wel even op de blog zetten.
