Vrijdag 23 maart 2018
Vandaag bezochten we het schiereiland Railay dat enkel per boot bereikbaar is. We namen de hotelshuttle naar Ao Nang Beach waar we op een longtailboot naar Railay Beach (West) stapten. Voor een retourtje met de boot betaal je slechts 200 Baht (5 €) per persoon. Bij aankomst op het strand zagen we meteen het bekende postkaartbeeld van Thailand: enorme rotskliffen die uit de zee omhoog rijzen, een wit strand, een prachtige blauwe zee en tientallen longtailbootjes die in het water drijven.
Op het strand zagen we kleine krabbetjes lopen die een speciale tekening in het zand achterlieten. Ook maakten we de grote exodus mee van toeristen die het eiland verlieten en met hun koffers in de longtailboten probeerden te geraken zonder alles nat te maken. Het was leuk om dit schouwspel even gade te slagen en wij waren blij dat wij niet met onze koffers op zo’n bootje moesten.
We wandelden over het schiereiland via Railay Beach (East) dat niet veel te bieden had naar Phra Nang Cave Beach, wat ik eigenlijk nog mooier vond dan Railay Beach (West). Onderweg spotten we een aantal klimmers en in enkele grotten zagen we een altaar waar houten penissen geofferd werden.
Op Phra Nang Cave Beach waadden we een stukje door de zee om bij een grot te geraken waar we even wat rond keken en een stukje klommen. We konden gewoon met onze rugzak op onze rug door de zee wandelen want het water stond helemaal niet zo hoog, maar toen we terug naar het strand wilden wandelen, was het water duidelijk gestegen en moesten we onze rugzak omhoog houden.
We liepen verder over het strand en genoten van de prachtige omgeving. We waren hier zeker niet alleen, het was erg druk op het strand maar echt storend vond ik dat niet. We hadden het wel verwacht. We kwamen hier dan ook om rond te kijken en niet om er een rustig stranddagje van te maken. We hebben ons toch even tussen het volk gezet en ik ben even de zee in gegaan, nu we hier toch waren. Ideaal om af te koelen.
We maakten ook de klim naar het Railay Viewpoint en dit was erg leuk om te doen. Het zag er een beetje uitdagend uit want je moet via rotsen en boomwortels soms bijna recht omhoog klimmen, maar het was nog best goed te doen. Bovenaan genoten we van het uitzichtpunt en dan probeerden we nog even de klim naar de Blue Lagoon te maken, maar het was daar wel erg steil naar beneden. Er stond een houten ladder om je te helpen, maar de bovenste treden waren net afgebroken en we hebben het maar niet geriskeerd. We vreesden dat we misschien niet meer terug naar boven zouden geraken.
Gelukkig hadden we het Railay Viewpoint al gehad en de wandeling/klim zelf was erg leuk om te doen.
Toen we rond een uur of 3 weer beneden stonden, was het tijd voor een drankje om wat te bekomen van de fysieke inspanning (zeker bij dit weer) en daarna namen we de boot terug naar Ao Nang Beach. Daar bleek dat ik nog wat moet oefenen op het elegant uit een longtailboot stappen, want ik verloor op de één of andere manier mijn evenwicht en ik viel languit in de zee. Ik was volledig doorweekt. Een jongen en een meisje die ook uit onze boot waren gestapt, waren in het water naar iets op zoek en om me een houding te geven, vroeg ik wat ze kwijt waren. Omdat ik toch al kleddernat was, dook ik ook het water in en vond ik de zonnebril van het meisje terug. Ik deed dus maar heel nonchalant alsof dat de bedoeling was van mijn val. 😀
Toen we nadien door de straten van Ao Nang liepen, had ik wel wat bekijks met mijn doorweekte outfit. Nu drogen kleren hier wel snel in Thailand maar als je volledig doorweekt bent, duurt dat natuurlijk wat langer en toen begon het ook nog lichtjes te regenen. We besloten om maar een snelle hap te eten op het overdekte terras van een McDonald’s en nadien de shuttle terug naar het hotel te nemen. Daar aangekomen barstte de bui pas helemaal los dus de rest van de avond bleven we gezellig op de kamer.
