Zondag 1 april 2018
Onze huwelijksreis zit erop. Vandaag keerden we weer huiswaarts. We vlogen met een Airbus A380 naar Dubai, maar we vonden dat dit “grootste passagiersvliegtuig ter wereld” eigenlijk minder comfortabel zat dan de Boeing 777 waar we vorige keer mee vlogen. We hadden precies minder plaats, maar we vlogen natuurlijk niet in business class want dat zal wel de moeite zijn. Het entertainmentsysteem en het eten waren wel weer heel goed. In Dubai hadden we een korte overstaptijd en dan ging de reis verder naar Brussel waar we rond 20 uur weer voet op Belgische bodem zetten.
We vonden het niet erg om terug naar huis te gaan want we hadden allebei een beetje het gevoel dat drie weken te lang was geweest. Die laatste week hadden we even goed kunnen schrappen, terwijl we in Amerika wel altijd drie weken rondtrekken en daar altijd nog langer zouden kunnen blijven. Ik wijt het vooral aan het verlies van mijn trouwring en onze tijd op Koh Lanta waar we niet zo van genoten hadden.
Normaal zijn we altijd erg enthousiast na een vakantie, maar dat gevoel hadden we niet na deze reis. We hebben natuurlijk veel mooie dingen gezien, heel lekker gegeten, een nieuwe cultuur leren kennen. Het was eigenlijk wel een mooie reis. We vinden het dan ook moeilijk om uit te leggen waarom we niet enthousiaster zijn. Persoonlijk denk ik dat het gevoel van vrijheid wat ontbrak. In Amerika hebben we een eigen wagen waardoor we kunnen gaan en staan waar en wanneer we willen. In Thailand waren we afhankelijk van anderen en vooral het feit dat we telkens over de prijs moesten onderhandelen, stak ons een beetje tegen. Ook al gaat het maar om een paar euro’s, je vraagt je toch vaak af of je je niet hebt laten oplichten. Verder moesten we tijdens de reis ook vaak opzoeken hoe we best ergens konden geraken terwijl we in Amerika gewoon in de auto stappen en de GPS opzetten. Ook was het erg warm in Thailand waardoor je minder geneigd bent om wandelingen te doen. Over het noorden van Thailand zijn we over het algemeen wel enthousiast (behalve dan die ene tegenvallende excursie). Het zuiden van Thailand daarentegen is erg mooi om te zien en dan spreek ik over postkaartprent-mooi, maar het is enorm toeristisch. De witte stranden en de palmbomen zijn een plaatje, maar wij zijn niet echt het type mensen om lang op een strand te gaan liggen zonnen.
Nu ik thuis de foto’s opnieuw heb bekeken en het reisverslag heb gemaakt, komen vooral de positieve herinneringen naar boven. Ik snap wel dat mensen graag naar Thailand reizen, maar het land lijkt te toeristisch te zijn geworden. Wilt dit zeggen dat ik nooit meer naar Thailand ga? Niet noodzakelijk. Nu ik weet wat ik daar kan verwachten, zou ik een eventuele volgende reis anders aanpakken. Ook heb ik bij mezelf gemerkt dat ik meer moet leren genieten van het moment en de dingen wat meer moet loslaten. So what als de dingen anders lopen dan verwacht, eigenlijk kan je je best niet te druk maken en moet je maar genieten van de reis voor het weer tijd is om naar huis te gaan. We zijn natuurlijk ook wel verwend na drie mooie Amerika-reizen waarin er maar uitzonderlijk iets tegenviel. Ook al sluit ik een eventuele tweede reis naar Thailand dus niet direct uit, de wereld is nog zo groot en er staat nog zoveel op mijn bucketlist dat ik daar nog wel een aantal jaren zoet mee ben. 🙂
