Zaterdag 9 september 2017
Om 5 uur liep de wekker af. Het beloofde een lange dag te worden, want je bent nu eenmaal niet in een-twee-drie zo’n kleine 8.000 km verder. Met de auto naar Schiphol (gelukkig hadden we extra tijd voorzien voor een eventuele file want we hadden prijs), auto parkeren op P3 Lang Parkeren, met de shuttlebus naar de luchthaven en daar kwamen we keurig twee uur voor vertrek van de vlucht aan.
Inchecken ging heel vlot, maar aan de veiligheidscontrole hebben we enorm lang staan aanschuiven. Toen we er eenmaal doorheen waren, was het al tijd om te boarden. Ons plan om nog rustig op de luchthaven te ontbijten, ging dus niet door. Toen we bij de gate kwamen, stond er al niemand meer aan te schuiven. Daar kwam nog bij dat ik werd uitgekozen voor een extra veiligheidscontrole. Mijn kleren en mijn handbagage werden uitgebreid onderzocht op explosieven, maar alles werd veilig bevonden. Ik had ook niet anders verwacht. 🙂
De vlucht naar Dallas verliep goed. We kwamen zelfs een half uur vroeger dan verwacht aan (10 uur en 20 minuten vliegen). Tijd genoeg dus voor de overstap. In Dallas kwamen we Amerika binnen en moesten we dus door de immigratiecontrole. Omdat we met een returning ESTA vlogen en gebruik konden maken van automated passport control (paspoort laten scannen door een apparaat en daar ook je vingerafdrukken laten nemen), verwachtten we dat dit niet al te lang ging duren, maar ook hier werd ik er weer uitgepikt. Tony mocht meteen doorlopen, maar ik moest nog in een extra rij aanschuiven om via een immigration officer te passeren en een aantal extra vragen te beantwoorden, maar gelukkig werd ik daarna ook toegelaten tot de Verenigde Staten.
Als je in Amerika een overstap hebt, moet je zelf jouw koffers van de band halen en ze iets verder weer afgeven voor de volgende vlucht. Dat verliep allemaal heel vlot. Daarna moesten we weer door de veiligheidscontrole en toen hadden we nog wel even tijd voor de eerste hamburgers van de reis (McDonald’s). Onze vlucht naar Denver liep wat vertraging op omdat het blijkbaar te warm was in het vliegtuig en ze kregen het niet direct afgekoeld. Toen het dan tijd was om te boarden en mijn boarding pass werd gescand, kreeg ik een rood scherm. Opnieuw een aantal extra vragen en mijn paspoort nog eens extra laten zien, maar toen mocht ik dan toch het vliegtuig in.
Het was nog maar twee uur vliegen naar Denver. Hier moesten we niet meer door de immigratiecontrole en dus konden we meteen doorlopen om onze koffers op te halen en nadien met een shuttlebus naar het autoverhuurbedrijf te rijden. We hadden dit jaar onze auto geboekt via de Duitse site USA-reisen.de en dat bleek een goede keuze te zijn. Voor nog geen € 900 reden we weg met een dikke GMC Acadia (all wheel drive), onze auto voor de komende drie weken. We ontdekten tot onze grote vreugde dat er zelfs een werkende GPS in zat, heel erg handig!
Toen was het nog maar een kwartiertje rijden naar ons hotel en nadat we daar ingecheckt waren, gingen we iets verderop dineren bij Outback Steakhouse, de eerste keer dat we deze keten probeerden. Ik was er niet zo enthousiast over, maar Tony vond zijn steak wel heel lekker. Om 21u30 plaatselijke tijd kropen we onder de lakens. In België was het dan al half 6 in de ochtend en we waren ondertussen dus iets meer dan 24 uur wakker (de effectieve reistijd van deur tot deur bedroeg ongeveer een 23 uur).
