Woensdag 13 september 2017
Wat wil je niet horen als je midden in een State Park aan het rondrijden bent? “Oei, ik ben vergeten te tanken…” 🙂 Desondanks was het een heel geslaagde dag vandaag!
We begonnen met een rit over de Wildlife Loop Road in Custer State Park. Langs deze route zou je vooral ’s morgens en ’s avonds veel kans hebben om dieren te spotten. Omdat de Nationale Parkenpas niet geldig is in een state park, moesten we $ 20 betalen (hiermee heb je dan wel een week toegang), maar dit geld bleek al meteen goed besteed te zijn! Toen we de kruising naderden waar de Wildlife Loop Road begint, zagen we een grote kudde bizons vlak naast de baan.
Ze zaten ook heel dicht bij de auto. Door de dirt road van eergisteren zat onze auto onder de modder en dat vonden ze blijkbaar lekker. Eén bizon was hier volop van aan het genieten toen hij plots nogal hard tegen de auto botste. Zo’n dier kan volgens ons wel wat schade aanrichten, maar buiten een aantal strepen van zijn tong was er niets te zien (dit ontdekten we later, want als je omringd bent door zoveel bizons, blijf je beter even in de auto zitten). We genoten er volop van om deze beesten van zo dichtbij te kunnen bekijken.
Iets verder zagen we nog een paar prairie dogs en toen kwamen we bij een kudde ezels. Dit zijn de nazaten van ezels die door mensen in deze regio werden geïntroduceerd en de enige dieren in het park die wel gevoederd mogen worden. En dat zijn ze duidelijk gewoon! Een Amerikaan was zo vriendelijk om ons een paar crackers te geven zodat wij de ezels ook konden voederen. Heel leuk! En als je niet snel genoeg bent, steken ze hun hoofd door het autoraam om zelf achter eten te zoeken. 😀
We reden verder en kwamen weer een prairie dog town tegen, met heel veel prairie dogs deze keer. Het blijven zo’n schattige diertjes! Ik moest me echt tegenhouden om er niet vlug één in onze koffers te steken. 😉
Nog wat verder zagen we een aantal pronghorns (gaffelbokken of gaffelantilopes) in het gras liggen. Ze waren een beetje moeilijk te zien door het hoge gras (we hadden ze opgemerkt door de stilstaande auto’s en mensen met fototoestellen; dat is echt wel de beste manier om naar wild te zoeken 🙂 ), maar net toen we weer wilden vertrekken, stond er eentje recht. Een prachtig dier!
Toen we bij het Wildlife Station Visitor Center kwamen, zagen we nog een grote groep bizons op een heuveltop in de verte. Het was daar dat Tony er ineens aan dacht dat hij niet getankt had en dit bleek toch wel nodig te zijn. We spraken een ranger aan en hij wees ons naar één van de plaatsen in het park waar je kon tanken en dat lag gelukkig op onze weg, maar toen we daar aankwamen, bleek dat de benzine die onze auto nodig had, er niet beschikbaar was. Er zat dus niets anders op dan terug naar Custer te rijden en toen werd het toch een beetje spannend, maar we hadden nog net genoeg naft om er te geraken. Toen we de kortste weg naar Custer namen (een weg die we anders niet zouden hebben gereden), kwamen we twee vrouwelijke dikhoornschapen tegen, vlak langs de baan! Op onderstaande foto zie je de spiegel van de auto er mee opstaan, zo dicht zaten ze. Ik was dolenthousiast en Tony vond het dus leuk om mij erop te wijzen dat we dit nooit gezien hadden als hij wel gewoon getankt had voor we vertrokken 😉
Toen we weer genoeg brandstof hadden, reden we Custer State Park weer in en namen we de Iron Mountain Road naar Mount Rushmore National Memorial. Dit is een leuke weg om te rijden. Je rijdt door verschillende tunnels waardoor je in de verte Mount Rushmore al ziet liggen en op sommige plekken zijn er zogenaamde pigtail bridges gebouwd om over een korte afstand een hoogteverschil te overwinnen.
De Iron Mountain Road eindigt bij Mount Rushmore dus dit was natuurlijk onze volgende stop. Ik had verwacht dat dit heel toeristisch zou zijn (dat was het ook), maar het was ook echt indrukwekkend om te zien hoe groot de gebeeldhouwde gezichten zijn. Kijk op onderstaande foto maar naar de bomen die voor de gezichten groeien. Dit zijn bomen van normale grootte. In het visitor center leerden we dat 90 % van het beeldhouwwerk werd gemaakt met dynamiet.
Je kan hier een wandeling maken die je iets dichter bij de gezichten brengt, maar er stond aangegeven dat je door werkzaamheden aan het pad niet de volledige loop kon maken, maar op een bepaald moment moest terugkeren. Toen we onder de gezichten stonden, wilde ik al terugkeren, maar Tony wilde nog verder wandelen naar de studio van de beeldhouwer. Ik was al aan het klagen dat we dan allerlei extra trappen moesten nemen, toen er plots vlakbij twee mountain goats (sneeuwgeiten) stonden. Wat waren dit leuke beesten om te zien. Tony vond het wel leuk dat we vandaag voor de tweede keer onverwacht dieren gezien hadden door zijn toedoen en hij vond dus dat ik zijn beslissingen nooit meer in twijfel mocht trekken. 😉
Vanaf de studio van de beeldhouwer kon je blijkbaar via een ander pad ook terug naar de parking lopen, dus hoefden we zelfs helemaal niet terug te wandelen. We aten hier nog een hapje en reden dan verder naar Sylvan Lake in Custer State Park. Hier wandelden we de Sunday Gulch Trail, een zware, maar mooie wandeling van 4,5 km. Tijdens de hele wandeling (we deden er bijna 2,5 uur over) zijn we maar één andere wandelaar tegengekomen.
Hierna deden we nog een korte poging om de Poet’s Table te vinden, maar het begon al donker te worden en we waren waarschijnlijk toch op de verkeerde plek aan het zoeken dus lang hebben we dit niet volgehouden. De Needles Highway stond ook nog op het programma, maar gezien het late uur (in het donker zie je niet veel) zijn we gewoon even tot aan de rotsformatie Needles Eye gereden en daarna hielden we het voor bekeken. Na een snelle hap bij de Subway waren we om 20u30 terug bij het hotel en konden we terugblikken op een zeer geslaagde dag.
