Maandag 11 september 2017
“The Mountains are calling and I must go” – John Muir
Vandaag hadden we een hele dag tijd voor Rocky Mountain National Park. Net als gisteren waren we om 4u30 al klaarwakker en dus zat er niets anders op dan ons bed uit te komen. In het donker reden we Rocky Mountain National Park binnen (de toegangshokjes waren nog onbemand) en toen we iets na half 7 de wandeling startten, begon het net licht te worden.
In dit deel van het park liggen heel veel verschillende wandelpaden die naar hartenlust met elkaar gecombineerd kunnen worden zodat je de wandeling zo kort of zo lang kunt maken als je zelf wilt. We begonnen met een makkelijke wandeling rond Bear Lake. Dit is normaal een heel druk pad, maar op dit uur waren hier alleen fotografen en vroege vogels te vinden. Oh ja, en veel chipmunks en eekhoorns. We liepen hier op 2888 meter boven zeeniveau en dat voelden we wel aan onze ademhaling. We wandelden verder naar achtereenvolgens Nymph Lake, Dream Lake en Emerald Lake. Het was een hele mooie wandeling, maar door het constante stijgen en de grote hoogte best zwaar.
We klommen verder naar Lake Haiyaha, een prachtig bergmeer. Nog voor we het meer zagen, hield het pad plots op. Er lagen wel allemaal grote stenen dus we vermoedden dat we daarover verder onze weg moesten zoeken. Bleek dat we eigenlijk al bij het meer waren en dat die stenen in het water liggen. Je moest nog iets verder klauteren om het meer ook effectief te kunnen zien. Een heel mooie locatie!
Na Lake Haiyaha liepen we via een andere route terug naar beneden en zo kwamen we nog voorbij de Alberta Falls. De laatste halve mijl naar de parkeerplaats was het nog even flink stijgen en zo kwamen we na een 7tal uur (pauzes inbegrepen) weer bij de auto aan. Ik dacht dat we een 11tal km hadden gewandeld, maar ik heb het thuis even nagekeken en het zou eerder ergens tussen de 14 en 15 km liggen (elevation gain +/_ 250 m). De wandeling op zich viel nog wel mee; het was eigenlijk vooral de grote hoogte waar we het moeilijk mee hadden.
Hierna was het tijd voor een scenic drive door het park. We reden via de Old Fall River Road, een onverharde eenrichtingsweg, naar het Alpine Visitor Center op 3595 meter boven zeeniveau. We hadden verwacht dat we ondertussen ook al een paar mooie uitzichten gingen hebben, maar we reden eigenlijk vooral tussen de bomen door. Pas tegen het einde begonnen we iets van de omgeving te zien. Ondertussen was het ook beginnen regenen waardoor de zandweg veranderde in een modderpad. De auto zag er proper uit.
Toen we bijna boven waren, zagen we plots een paar mensen door verrekijkers turen. Die hadden duidelijk iets gezien. We zijn er bij gaan staan en bleek dat zij in de verte coyotes hadden gespot. Heel leuk! De verrekijker die we net voor de reis hadden aangeschaft, kwam meteen goed van pas.
Iets verder konden we alweer stoppen, want daar liep een groep wapitiherten (op de eland na de grootste hertensoort) vlak bij en op de weg. We zagen ook een mannetje met een indrukwekkend gewei. Toch heel blij dat we via deze weg gereden zijn!
Via de Trail Ridge Road, de hoogste geasfalteerde weg in Noord-Amerika, reden we weer richting Estes Park. Onderweg stopten we regelmatig om van het uitzicht te genieten, want dat bood deze weg wel volop in tegenstelling tot de Old Fall River Road. Ik wandelde nog de Tundra Communities Trail op 3700 meter hoogte. Je loopt hier in een mooi toendra landschap (boven de boomgrens). Een mooie wandeling, maar ondanks de korte afstand toch inspannend; de lucht is hier zeer ijl. En het was er ook koud. Maar ik heb pika’s (fluithazen) en marmotten gezien! Die pika’s waren snelle beestjes. Ik hoorde ze de hele tijd piepen en zag er dan soms één zijn kopje omhoog steken, maar ze duidelijk op de foto krijgen was onmogelijk.
Bij het uitzichtpunt Many Parks Curve wou deze vogel wel even voor model spelen.
Rond half 7 reden we het park weer uit (de toegangshokjes waren weer onbemand) en omdat we nog altijd niet aan het tijdsverschil gewend waren, hadden we geen zin om ergens uitgebreid te gaan eten. Het werd een snelle hap in de McDonald’s en op tijd onder de lakens.
