Vrijdag 15 september 2017
Het weer werkte niet mee vandaag. Gisteren liep de temperatuur nog op tot 96 graden Fahrenheit (36 °C), vandaag hadden we bijna de hele dag regen met een temperatuur van 46 °F (8 °C). We klaagden echter niet want we hadden al heel goed weer gehad deze reis en vandaag en morgen zouden toch vooral rijdagen zijn. Als we dan toch een regendag moeten hebben, is dat op een dag zoals vandaag niet zo erg. We begonnen de dag weer met een ontbijt in ons hotel en ik heb toch maar even de machine die de pannenkoeken bakt op de foto gezet. Waarom hebben we dit thuis niet? 😉
Een uurtje later liepen we rond in de Walmart in Rapid City om onze voorraad eten en drank weer aan te vullen. Ze hadden hier ook leuke cupcakeversieringen voor Halloween.
Iets na 10 uur reden we Deadwood binnen, een berucht western/goudzoekersstadje. Nu is het er rustig, maar aan het einde van de 19de eeuw was dit een wetteloze plek. We wandelden even door de hoofdstraat en bezochten het kleine gratis museum in het Celebrity Hotel waar onder andere de originele Volkswagen Kever Herbie uit de Disney films te bezichtigen is.
De laaghangende bewolking gaf wel een leuke sfeer aan Deadwood.
Toen we nadien weer verder reden, vonden we die wolken minder tof. We maakten nog een stop in Lead, waar je bij het Sanford Lab Homestake Visitor Center een blik zou kunnen werpen in een oude, enorm grote ‘open cut’ goudmijn, maar door de mist zag je daar niets van. Op onderstaande foto zie je ons ‘uitzicht’ tijdens de verdere rit naar de Spearfish Canyon.
Die canyon lag gelukkig wat lager, dus daar hadden we geen last meer van de wolken. We wilden hier een wandeling maken naar de Roughlock Falls, maar door de regen hebben we hier maar vanaf gezien. We reden dan maar met de auto via een onverharde baan naar een uitzichtpunt vanwaar je de waterval ook kon zien. Het was hier zo mooi (door de regen waren de kleuren ook veel levendiger geworden) dat ik toch nog een stukje in de regen heb gewandeld terwijl Tony in de auto bleef wachten. De foto’s zijn met mijn gsm getrokken, want ik wou het fototoestel niet nat maken.
We reden verder via de Spearfish Canyon Scenic Byway en toen we bij 11th Hour Gulch arriveerden, was het net even gedaan met regenen. Dit leek me een heel leuke wandeling/klim dus gingen we toch maar eens kijken. De rotsen waren wel nat maar niet glad en dus zochten we toch even onze weg naar boven. Hier en daar had men laddertjes gemaakt en touwen gehangen om de klim te vergemakkelijken. Op een kwartiertje stonden we boven. Daarna reden we verder door de mooie canyon (sommige bomen hadden al herfstkleuren wat het hier heel mooi maakte) en iets voor 14 uur maakten we nog een laatste stop bij de Bridal Veil Falls, een waterval direct naast de weg.
Een dik uur later arriveerden we bij Devils Tower National Monument. Deze gigantische monoliet is (normaal) al van ver zichtbaar en is bekend door de film Close Encounters of the Third Kind van Steven Spielberg. Een tweetal mijl voor Devils Tower heb je een pullout langs de weg vanwaar je een mooi zicht hebt op de rots, althans volgens de borden. Dit was ons zicht:
Ter vergelijking: zo zou het er moeten uit zien.
Dat viel dus dik tegen. We reden toch verder en maakten nog de wandeling van 2 km rond de voet van de rots (met de Nationale Parkenpas is de ingang toch gratis). Af en toe klaarde het wat op en zagen we zelfs een stuk van de Devils Tower. We zagen ook de gebedslinten in de bomen rond de rots want deze plek is heilige grond voor de Native Americans. Het voordeel van dit slechte weer was dat we helemaal alleen op het pad liepen. Niemand anders was zo stom om deze wandeling vandaag te doen. Toen we eenmaal rond waren, wilden de wolken dan toch nog even een stukje verdwijnen en zagen we pas echt hoe indrukwekkend deze rots is.
Hierna was het nog twee uur rijden naar Buffalo, Wyoming, waar we overnachten. Dit was toch even een foto waard want hoe vaak gebeurt het in België dat de GPS aangeeft dat je nog 92 mijl op dezelfde baan moet rijden (eigenlijk was het zelfs 98,8 mijl toen we de weg opdraaiden, bijna 160 km).
Rond 18u30 waren we in het hotel en dus hadden we nog genoeg tijd om eens uitgebreid te gaan dineren. Dit deden we in het Winchester Steakhouse, nr 1 op Tripadvisor, en het was daar een drukte van jewelste. We hebben een klein uur moeten wachten op een tafeltje maar we konden alvast iets te drinken halen bij de bar en dankzij een aangenaam gesprek met een stel Amerikanen uit de buurt ging de tijd snel voorbij. Het eten was ook heel lekker, maar zoals altijd, weer veel te veel.
